အေျခခံလူတန္းစားထြက္ေပါက္ႏွင့္ပရဟိတပညာေရး

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အခ်မ္းသာဆုံးေသာ ခရုိနီဘီလ်ံနာမ်ား၊ အလယ္အလက္တန္းစား ကုန္သည္ပြဲစားလုပ္ငန္းရွင္မ်ား၊ ပုံမွန္လည္ပတ္မႈျဖင့္ရွင္သန္ေနေသာ လူလတ္တန္းစားမ်ား၊ သာမန္လက္လုပ္လက္စား အေျခခံလူတန္းစားမ်ားဟူ၍ လူတန္းစားေလးမ်ဳိးရွိေလသည္။
ထုိေလးမ်ဳိးတုိ႔တြင္ ဘီလ်ံနာမ်ား၏ ဘ၀ရပ္တည္မႈသည္ နိမ့္က်သြားသည္ဟူ၍မရွိေပ။ ၎တုိ႔သည္ မ်ားစြာေသာဘ၀အေရးတုိ႔ကုိ ေငြေၾကးျဖင့္ အကာကြယ္ တံတုိင္းျပဳလုပ္ကာ လက္ရွိအဆင့္ကုိ ထိန္းထားႏုိင္ၾကသည္။
အလယ္အလတ္တန္းစားမ်ားသည္လည္း ၎တုိ႔၏လုပ္ငန္းႏွင့္ အသက္ေမြးမႈ အတတ္ပညာတုိ႔ကုိ ၎တုိ႔၏မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားအတြက္ အေမြခံအျဖစ္ ခ်န္ရစ္ေပးႏုိင္ၾကသည္။ အထက္ပါလူတန္းစားႏွစ္မ်ဳိးသည္ က်ဆုံးျခင္းနည္းပါးေသာ လူတန္းစားမ်ားျဖစ္သည္။
တတိယေျမာက္လူလတ္တန္းစားမ်ားသည္ ၎တုိ႔၏ ဘ၀တုိးတက္ေရးလမ္းကုိ ပညာျဖင့္ တည္ေဆာက္ဖန္တီးေလ့ရွိၾကသည္။ ပညာဆုိရာ၌ အတန္းပညာအျပင္ အသက္ေမြးမႈအတတ္ပညာတုိ႔လည္း ပါ၀င္ေပသည္။
အေျခခံလူတန္းစားမ်ားသည္ကား နိစၥဓူ၀ စား,၀တ္,ေနေရးတုိ႔ကုိ ျဖည့္ဆည္းျခင္းျဖင့္သာ ၎တုိ႔၏အခ်ိန္မ်ားကုိ ကုန္လြနေစခဲ့ရရွာသည္။ သားသမီးမ်ားကုိ ပညာသင္ေပးရန္၊ ေထာက္ပံ့ေပးရန္ေ၀းစြ ၎တုိ႔ကုိယ္တုိင္ပင္ အသုံးလံုးေက်ေအာင္ မနည္းလုံးပမ္းခဲ့ၾကရသူမ်ားသာျဖစ္ၾကေလသည္။ ထုိ႔သုိ႔ေသာ အေျခခံလူတန္းစားမ်ား၏ ဘ၀တုိးတက္ေရးထြက္ေပါက္အျဖစ္ ပရဟိတေက်ာင္းမ်ား ေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
ပုံမွန္အားျဖင့္ အတန္းေက်ာင္းမ်ားႏွင့္က်ဴရွင္မ်ားတြင္ အတတ္ပညာကုိ အဓိကထား၍ သင္ၾကားေပးေလ့ရွိၾကသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပရဟိတပညာေရးေက်ာင္းမ်ားသည္ကား အတတ္ပညာမ်ားအျပင္ အသိပညာမ်ားကုိပါထည့္ေလာင္း၍ ေက်ာင္းသူ,ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ဘ၀ႏွင့္ပညာကုိ ညွိေပးၾကသည္ကုိ ျမန္ျပည္တလႊား ေနရာအႏွံ႔အျပား၍ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ေပသည္။
ပညာေရးသည္ အေျခခံလူတန္းစားတုိ႔၏ဘ၀ကုိ အခ်ဳိးအေကြ႕အျဖစ္ေျပာင္းလဲႏုိင္ေသာ တစ္ခုတည္းေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းခြင္၌ က်င္လည္လုိေသာ္ အရင္းအႏွီးေငြေၾကးသည္ အလြန္အေရးပါ၏။ အရင္းအႏွီးျပဳလုပ္ရန္ ေငြေၾကးမရွိေသာ္ ကုိယ္တတ္ေသာပညာကုိ အရင္းအႏွီးျပဳလုပ္ကာ ဘ၀တုိးတက္ေရးကုိ တည္ေဆာက္ၾကရေပမည္။ ေငြေၾကးသက္သက္ျဖင့္ ရင္းႏွီးျခင္းႏွင့္ ပညာျဖင့္ရင္းႏွီးျခင္း ႏွစ္မ်ဳိးတုိ႔တြင္ လုပ္ငန္း၏အတက္အက်တုိ႔ကုိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရာ၌ ပညာသည္သာ ပုိအေရးပါ၍ အရာရာကုိ မွ်တေစႏုိင္ေၾကာင္းကုိ အေျခခံမွတက္လာေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တုိ႔ကုိ ၾကည့္ရႈေလ့လာၾကည့္လွ်င္ သိႏုိင္ပါသည္။
ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္တြင္ ေဃာသကသူေဌးေလာင္းလ်ာသည္ စာမတတ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကုိယ့္ေသတြင္းကုိယ္တူးမည့္စာပဏၰာကုိ သယ္ေဆာင္ခဲ့ရရွာ၏။ ပါရမီျဖည့္ဖက္သူေဌးသမီး၏ လိမၼာပါးနပ္မႈေၾကာင့္သာ အသက္ရွင္သန္ခြင့္ရခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ပိဋကတ္ေတာ္တုိ႔တြင္ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ေပသည္။
အဂၤလိပ္ကုိလုိနီေခတ္တြင္လည္း ခ်စ္တီးကုလားတုိ႔သည္ စာမတတ္ေသာ ျမန္မာျပည္သား ေတာင္သူလယ္သမားတုိ႔ကုိ အတုိးေပးစာခ်ဳပ္တုိ႔ကုိ ၾကက္ေျခခက္ လက္မွတ္ထုိးနည္းတုိ႔ျဖင့္ လိမ္လည္လ်က္ လယ္ေျမအေျမာက္အမ်ားႏွင့္ ခုိင္းႏြားမ်ား, ၿခံေျမမ်ားအျပင္ သမီးပ်ဳိမ်ားကုိပါ သိမ္းယူခဲ့ၾကသည္ကုိလည္း မမွိန္ေသးေသာ သမုိင္းအေထာက္အထားမ်ားမွ သိရွိႏုိင္ေပသည္။ ဤသည္မွာ စာမတတ္ေသာေၾကာင့္ သမုိင္းတြင္ အမည္းစက္ထင္ခဲ့ရေသာ သာဓကမ်ားစြာအနက္ တစ္စိတ္တစ္ေဒသသာ ျဖစ္ေပသည္။
ထုိေခတ္ထုိအခါတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားရွိေသာ္လည္း အဂၤလိပ္တုိ႔သည္ ျမန္မာတုိ႔၏မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ႏွင့္ ဘာသာေရးအသိစိတ္တုိ႔ကုိ ရိုက္ခ်ဳိးရန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းတုိ႔ကုိ ပိတ္ပင္ခဲ့သည္။ ေႏွာင္းပုိင္းေခတ္တြင္ နတ္မွီေတာရဆရာေတာ္ဦးဥကၠ႒၏ ေနရွင္နယ္ပရဟိတေက်ာင္းမွလြဲလ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္း မရွိသေလာက္ပင္ ရွားပါးခဲ့ရသည္။
ထုိ႔ျပင္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပုိင္းတြင္လည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းမ်ား၏ အခန္းက႑သည္ က်လုိက္တက္လုိက္ျဖင့္ မတည္မၿငိမ္ရွိေနခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယေန႔ေခတ္အေျခအေနတြင္မူ အဘက္ဘက္၏ ပံ့ပုိးကူညီမႈျဖင့္ ျပန္လည္ဦးေမာ့လာခဲ့ေပၿပီ။ လက္ရွိအေျခအေနသုိ႔ေရာက္ရန္ ေရွးလူမ်ား မ်ားစြာႀကဳိးပမ္းခဲ့ၾကရေပသည္။
သက္မွတ္ခ်က္စည္းကမ္းမ်ားျပည့္စုံလွ်င္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပရဟိတပညာေရးေက်ာင္း ဖြင့္ခြင့္ရၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေငြေၾကးႏွင့္အျခားအခက္အခဲမ်ားေၾကာင့္ ေရရွည္ရပ္တည္ႏုိင္ရန္ မလြယ္ကူေပ။ လမ္းတစ္၀က္တြင္ က်ရႈံးၿပဳိပ်က္ခဲ့ေသာေက်ာင္းမ်ား မ်ားစြာရွိေပသည္။ ေကာင္းမြန္ေသာလမ္းစဥ္, စစ္မွန္ေသာလုပ္ေဆာင္မႈ, ေနာက္ခံအလွဴရွင္မ်ားႏွင့္ ဦးေဆာင္သူဆရာေတာ္စေသာ အရည္အေသြးအားလုံးတုိ႔ ၿပီးျပည့္စုံေသာေက်ာင္းတုိ႔သည္သာ မယိမ္းမယိုင္ ခုိင္ခုိင္ရပ္တည္ေနႏုိင္ၾကသည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပရဟိတပညာေရးေက်ာင္းမ်ားတြင္ အတတ္ပညာ(ေလာကီ)အျပင္ အသိပညာ(ေလာကုတၱရာ)တုိ႔ကုိလည္း သင္ယူေလ့လာႏုိင္ေပသည္။ ေလာကတြင္ တတ္သိသူမ်ားေသာ္လည္း သိတတ္သူရွား၏။ ႀကီးပြားရန္ နည္းလမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေသာ္လည္း လမ္းမွန္ေလွ်ာက္သူရွား၏။ စာတတ္ရုံမွ်ျဖင့္ ေလာကကုိ ေျခဆန္႔ရန္မလုံေလာက္ေပ။ စိတ္ေကာင္းရွိဖုိ႔လုိသည္၊ ရုိးသားဖုိ႔လုိသည္၊ စာနာတတ္ဖုိ႔လုိသည္၊ ကုိယ့္လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္း လက္တြဲေခၚယူဖုိ႔လုိသည္။ ေဖာ္ျပပါ အရည္အခ်င္းတုိ႔ကုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားတြင္သာ အမ်ားဆုံး သင္ေပးေလ့ရွိၾကသည္။
ေရွးျမန္မာမင္းမ်ား အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္အခ်ိန္တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ ပြဲေက်ာင္းကဲ့သုိ႔ေသာ လက္ရုံးရည္အတတ္ပညာမ်ားကုိ သင္ၾကားေပးေသာေက်ာင္းမ်ား ရွိခဲ့သည္ကုိ သမုိင္းမွတ္တမ္းမ်ားမွ သိရွိခဲ့ရသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း တုိက္ရုိက္သင္ေပးျခင္းမဟုတ္ေပ။ ေဆာ့ကစားခ်ိန္မ်ား၌ အမွတ္မထင္ သင္ၾကားေပးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုတ္စည္းထုိးကစားနည္းသည္ ၀ုိင္းပိတ္ထားေသာရန္သူမ်ားကုိ မည္ကဲ့သုိ႔ထုိးေဖာက္ရမည္ကုိျပသေသာ ဥပမာကစားကြက္ျဖစ္သည္။ ထုိထုတ္စည္းထုိးကစားနည္းတြင္ ထမင္းရည္ပူေလာင္ေသာ အကြက္တစ္ကြက္ပါ၏။ ဤအကြက္သည္ ေလာကတြင္ စည္းကမ္းသည္ မည္မွ်အေရးပါပုံႏွင့္ စည္းကမ္းေဖာက္လွ်င္ နည္းလမ္းလြဲမည္၊ နည္းလမ္းလြဲလွ်င္ က်ရႈံးမည္ဟူေသာသာဓကကုိ မီးေမာင္းထုိးျပျခင္းျဖစ္သည္။ တုတ္တန္းေပၚတြင္ထုိင္၍ အုန္းသီးရုိက္ကစားနည္းသည္လည္း ျမင္းေပၚမွရန္သူကုိ မည္ကဲ့သုိ႔တုိက္ခုိက္ရမည္ဟု ရည္ရြယ္ထားေသာ ကစားနည္းျဖစ္ေပသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာကစားနည္းမ်ားမွ စစ္ေရးအတတ္ပညာ ဗဟုသုတမ်ားစြာကုိ လူငယ္တုိ႔အား အမွတ္မထင္ သင္ယူေစခဲ့သည္ကုိ ေတြ႕ရွိရပါသည္။
အတန္းစာေမးပြဲတြင္ ဂုဏ္ထူးထြက္သူတုိင္း ဘ၀စာေမးပြဲတြင္ ဂုဏ္ထူးမထြက္ႏုိင္ၾကေပ။ အခ်ဳိ႕ေသာေက်ာင္းတုိ႔တြင္ ေက်ာင္းသူ,ေက်ာင္းသားတုိ႔အား ဂုဏ္ထူးမ်ားရေအာင္ ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ မိဘမ်ားအေပၚ ေလးစားတတ္မႈပညာ, မိဘမ်ား၏ရပ္တည္မႈကုိ နားလည္ေပးတတ္မႈပညာ, အသက္ႀကီးေသာမိဘမ်ားကုိ မည္ကဲ့သုိ႔ေစာင့္ေရွာက္ရမည္ဟူေသာပညာ, ယဥ္ေက်းမႈကုိ ထိန္းသိမ္းျခင္းပညာစေသာ….စေသာ ပညာတုိ႔ကုိကား မသင္ေပးၾကေခ်။ ထုိပညာရပ္မ်ားကုိလည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းတြင္ ေလ့လာသင္ယူ ခံစားႏုိင္ေပသည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းသည္ ေငြေၾကးထက္ ေစတနာေတးျဖင့္ လူငယ္တုိ႔၏ဘ၀ကုိ လန္းဆန္းေစေသာ ေနရာေကာင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသူ,ေက်ာင္းသားတုိ႔အတြက္ အသိ/အတတ္ ဘက္စုံကုိ အခေငြေၾကးေပးစရာမလုိဘဲ တန္ဖုိးနည္းနည္းျဖင့္ ပစၥည္းေကာင္းရႏုိင္ေသာ ျမင့္ျမတ္ေသာေစ်းျဖစ္သည္။
စာေတြ႕လွ်က္ မဖတ္တတ္လွ်င္ ျမင္လွ်က္ႏွင့္ ကန္းသူ…ဆုိး၀ါးသည္ဘ၀ေဘးမွ ေ၀းေစရန္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္တုိ႔ျဖင့္ ပရဟိတေက်ာင္းမ်ား ေပၚထြန္းထြက္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ထုိသုိ႔ေသာေက်ာင္းမ်ားကုိ တည္ေထာင္သူဆရာေတာ္မ်ားကုိ ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳပူေဇာ္လုိက္ရပါသည္။ ။ ။
အရွင္ပ႑ိတ(ေဒါင္းျဖဴ)
သာသနတကၠသီလဓမၼာစရိယ
B.A(Buddhism-final)